Kendimi çok yalnız hissediyorum...Konuşacak ne bir arkadaşım,dostum,komşum yok...Bir insan bu kadar mı yalnız olur?Sorun bende mi acaba diye çok düşündüm.Herkese selam vermek,karşılaştığında karşı taraftan beklemeden merhaba demek,en sevdiğim çiçekleri bile selam vermeyen,konuşmayan insanlarla paylaşabilmek sorun ise evet o zaman bende bir sorun var.Kalbini titretmeyen bir sevdiğinin olmaması daha kötü bir yalnızlık ve ceza...Ne yaptım da bu kadar yalnız kaldım.Bunun cevabını aramama gerek yok aslında,hayatımın renkli olmaması,mütevazi biraz da monoton bir hayatımın olması ne yazık ki etrafımdaki insanları çekmiyor...Offf ne boş bir hayat ve ne kadar anlamsız...Neden tanrım neden? Artık sana da inanmıyor ve güvenmiyorum,Evet varsın ama kul ayırıyorsun....Bu da arada seni sorgulamam ve sana küsmeme yol açıyor.Off ne diyorum ben yaaa yine saçmalama saatim...Ne olur ne olur artık hayatıma sevgi,güzel heyecan ve mutlu bir aşk mucizesi gelsin.Yazılarımı hüzün değil aşk üstüne yazmak istiyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder